Dat de sociale zekerheid het zorgenkind wordt van de komende decennia weten we al sinds eind jaren 1970. Veel is daar ondertussen niet aan gedaan, en dit ondanks herhaalde regeringsdeelnames van de socialisten, voor wie dit toch het kroonjuweel vormt. Toch wist Louis Tobback in 1995 een onvermijdelijke verkiezingsnederlaag – net na Agusta – om te buigen in een relatieve stembusoverwinning, annex regeringsdeelname, via de slogan ‘Uw sociale zekerheid’. In het gewraakte team rond Tobback zat er toen een onschuldige blaag, Frank Vandenbroucke. Een man die de geschiedenis in kon zijn gegaan door vijf miljoen frank aan 11-11-11 te schenken, maar verkoos die speciën desnoods te verbranden. Dus moest hij, de ex-trotskist die als minister van Buitenlandse Zaken de Navo-salons frequenteerde, in ballingschap. Vandenbroucke verkoos om die quarantaine nuttig door te brengen, hij voltooide in Oxford een doctoraat en nam daarbij het strijdthema van zijn partij ernstig. Hij keerde terug...