Wij dachten eerder dat geestverruimende middelen de goede zaak misschien vooruit kunnen helpen. Op tijd een champignonnetje bij het middagmaal, een spacecake bij de koffie, een jointje bij het begin van de overlegvergadering. Moet toch kunnen, exact 45 jaar na Mei ‘68? Make love, not war! Misschien denkt u nu wel dat we zelf aan het spul gezeten hebben, maar dat is echt niet zo. Ons punt is dat de partijen van het sociaal overleg al vele jaren in een onproductieve en verslindende loopgravenoorlog verwikkeld zijn, tijdens dewelke ze steeds weer dezelfde doorzichtige tactieken gebruiken om de tegenstander terug te slaan of te overrompelen. Dat laatste lukt echter van geen kanten. Gevolg: er wordt in geen enkele richting substantiële vooruitgang geboekt. De werkgeverskoepels kunnen de vakbonden niet verslaan, het omgekeerde geldt ook. De coalitieregeringen, die knopen zouden moeten doorhakken, zitten gevangen in een niemandsland (of een iedereensland). Die toestand houdt...
