Om aan deze toestand te remediëren, worden vaak twee wegen vooropgesteld. Een eerste strategie is het aantrekken van buitenlandse arbeidskrachten om de tekorten op te vangen. Ik ben niet tegen een politiek van open grenzen, maar deze benadering heeft beperkingen. Ten eerste vormen we een klein taalgebied, wat ons een belangrijk nadeel verschaft. Uit verschillende internationale onderzoeken blijkt voorts dat ons land hoogstens 1% van de beroepsbevolking kan bijpassen door migratie. België heeft bovendien een negatief migratie-imago. Diverse studies van de Internationale Arbeidsorganisatie (IAO) tonen aan dat we aan de top staan van migrantonvriendelijke landen. Ten slotte stellen we vast dat de nieuwe Europese lidstaten zoals Polen en Hongarije zelf loonstijgingen kennen en een retentiebeleid opstarten voor hun arbeidspotentieel. De tweede strategie is een harde competitie inzake het aantrekken van witte raven. Op HR-congressen en in HR-publicaties wordt een ware oorlogstaal gehanteerd: ‘The war for talent’ en ‘The battle for...
