Een beetje bouche bée stond ik toch, moet ik toegeven, toen iemand me zo rond de jaarwende er absoluut van wilde overtuigen dat ik als radertje in een HR-publicatie aan de verkeerde kant sta – wat dat verder ook moge betekenen, je kan in dit lage landje zelfs aan de verkeerde kant van de geschiedenis staan. De discussies waren weliswaar wat opgepookt door aperitieven met een verdacht alcoholgehalte, maar de baldadige vergelijking werd niet eens met dubbele tong uitgesproken: “Het werk? Dat gaat als volgt: vroeg of laat word je murw gemokerd. Je wordt bikkelhard afgetroefd, maar eerst wordt er wel een zacht doekje om de hamer gewikkeld. Dat doekje heet HRM.” Negeren, toeschrijven aan de donkere dagen en een iets te fel geflirt met de bodem van het glas? Dat zou al te makkelijk zijn. Zo’n uitlating ontstaat niet in het luchtledige (net zoals de woede van de gele...
