Die ‘surrealistische’ combinatie is geestig of verwonderlijk, soms onrustwekkend. Maar wat gebeurt er als eenzelfde ‘onmogelijke’ contradictie opdoemt op de arbeidsmarkt? Zoals Magritte jongleert met schijn en werkelijkheid, met feit en perceptie, met rechtlijnigheid en ambiguïteit, zo zendt de huidige arbeidsmarkt tegenstrijdige signalen uit. Op het eerste gezicht lijkt de trend nochtans duidelijk: het gaat barslecht. Tel het aantal ontslagen. Kijk hoe de werkloosheidsstatistieken aandikken. Huiver nu zoveel bedrijven amechtig naar financiële zuurstof happen. Hou rekening met een nieuwe krimp van het industriële weefsel. En dan hebben we het nog niet over de verborgen werkloosheid (plots is er verdacht veel inventiviteit rond tijdskrediet, bijvoorbeeld). Het lijken warempel jaren zeventig-tachtig-toestanden. Het arbeidslandschap is gehuld in duisternis. Tegelijkertijd is de lucht klaar, zij het wat bewolkt. Want kijk, her en der blijven organisaties haast wanhopig om medewerkers smeken, zeker om bepaalde profielen. Vraag het maar aan de zorgsector. Als er daar al...
