Vooraf even ter duiding. Tijdens de verkiezingscampagne beloofde Boris Johnson een verhoging van het minimumloon en jobs, jobs, jobs (waar heeft hij voor dat laatste de mosterd gehaald?). Met verwijzing naar corona besliste zijn regering toch maar geen werk te maken van hogere minimumlonen. Dat zou onbetaalbaar zijn. Daarom voerde High Pay Centre een onderzoek en liet zich assisteren door Survation, een Londens peilings- en marktonderzoeksbedrijf.
Survation deed een representatieve steekproef met de vragen “Zou u het idee van een maximumloon steunen?” en “Stel dat er een maximumloon zou zijn, wat zou dan fair zijn, wetend dat het gemiddelde loon ongeveer 30.000 pond per jaar bedraagt?” Het draagvlak zag er als volgt uit. Van de respondenten ging 54 procent akkoord met een maximumloon, 29 procent was tegen en 17 procent had geen idee.
Op de tweede vraag koos 31 procent voor 100.000 pond, 24 procent voor 200.000 pond, 14 procent voor 300.000 pond en 9 procent voor 1 miljoen pond. De overige 21 procent wist het niet. Dit is interessant: 69 procent van de respondenten vond een spanning van maximaal een op tien tussen het gemiddelde en het hoogste loon correct. Niet dat er over afzienbare tijd een meerderheid gevonden wordt in de politiek en bij de economische beslissers, maar toch.
High Pay Centre stortte zich dan op wat cijferwerk. Dit zijn enkele resultaten.
• Als een beperkte loonherverdeling alleen zou gericht zijn op de top 1 procent verdieners, zouden 9 miljoen slecht en middelmatig betaalde werknemers er stevig op vooruit kunnen gaan.
• Een maximumloon van 100.000 pond met herverdeling van de cash zou tot de redding van en/of aangroei met ruim 1 miljoen banen kunnen leiden. De ingreep zou slechts 2,85 procent van de hoogste lonen treffen.
• Een minimumloon van 12 pond per uur zou slechts 3,21 procent van de topverdieners raken en 5,5 miljoen werknemers ten goede komen.
Maakt zo een ideetje kans? Willem Elsschot wist het al in 1910: “Want tussen droom en daad staan wetten en praktische bezwaren.” Niet het minste praktische bezwaar is dat alle topmanagers in bedrijven het eens moeten zijn met het principe. Niemand kan verplicht worden tot een eenzijdige contractwijziging. Maar toch zit er een suggestie in voor sterke en moedige HR-directeurs (en ondernemers): plaats het debat op de agenda en wees er open over, in de eerste plaats met uw eigen personeel. Dat zou wel eens resultaten kunnen opleveren.
Wat denken De Croo en Vandenbroucke ervan?
(*) High Pay Centre is een ongebonden, eerder ‘progressieve’ denktank die focust op rechtvaardige verloning en corporate governance. Haar belangrijkste sponsors zijn momenteel Standard Life Foundation, Chartered Institute of Personnel and Development (CIPD), Joseph Rowntree Foundation, Trust for London en Barrow Cadbury Trust. Oxfam en de vakbondskoepel TUC doen een zeer bescheiden duit in het zakje.
