Biometrie is de technologie die het mogelijk maakt bepaalde persoonlijke karakteristieken waar te nemen, te meten en vast te leggen. Het betreft zowel gedrags- als fysieke karakteristieken. Met deze technologie kan men op elektronische wijze de identiteit van een persoon verifiëren indien de biometrische karakteristieken van die persoon vooraf in een systeem zijn opgenomen.

Enkele bekende karakteristieken zijn: de iris, de stem, de vingerafdruk, het gelaat, de schriftdynamiek (het plaatsen van een handtekening), de vorm van een deel van de hand.
Biometrie is de aangewezen manier om prikklokvervalsing tegen te gaan. Het is een duur systeem, maar het vermijdt andere kosten die worden gemaakt door kaartverlies, vergeten paswoorden en identiteitsdiefstal. Bijkomend nadeel is de vrij grote Big Brother-connotatie. Toch stijgt wereldwijd het gebruik ervan. Het zal voor de HR-manager dus zaak zijn de werknemer vertrouwd te maken met biometrie.

De biometrie werd voor het eerst toegepast in de VS in de jaren 1970 voor militaire doeleinden en in de sector van de kernenergie. Later volgden ook de banken, de verzekeringsmaatschappijen, de hospitalen en de lokale overheden. Verwacht wordt dat de markt zal groeien van 500 miljoen dollar in 2002 tot vier miljard dollar in 2007. Ongeveer 25% daarvan zal voor rekening zijn van de overheden, nog eens een kwart voor de openbare ordehandhaving. De financiële en gezondheidssector zullen goed zijn voor respectievelijk 700 miljoen en 400 miljoen dollar. Ruim 600 miljoen dollar zal slaan op fysieke toegangscontrole, 900 miljoen dollar op netwerktoegangscontrole. De HR-afdelingen zullen dus hoe dan ook betrokken partij zijn.

De meest gebruikte methoden zijn de vingerafdrukken en irisscanning. De accuratesse is groot, maar geen enkel systeem is voor 100% sluitend. Irisscanning is de meest betrouwbare methode, want de iris verandert niet meer na de kindertijd. Nadeel is dat het duur is en dat voorlopig slechts één bedrijf het systeem ontwikkelt.

Eens het probleem van de kost is verteerd, steekt een psychologische rem de kop op. Velen vrezen voor inbreuken op de privacy, al wordt beweerd dat een doorsnee vingerafdruksysteem telkens opnieuw een scan moet maken en dus niet in staat is buiten het circuit informatie te verstrekken over personen en hun afdrukken. Er worden met andere woorden geen databases gecreëerd. Alleen moet men een en ander ook met overtuiging kunnen overbrengen bij de werknemer. En eventuele juridische hinderpalen overwinnen.