In de tijd toen de dieren nog spraken en de uilen nog een bril droegen, bestond
er zoiets als een Mededeling van de Regering. De één of andere
minister, die al te lang uit beeld was geweest, kwam dan belangrijke maatregelen
uitleggen. Maatregelen, geen denkwerk. Vandaag volstaat het dat een minister
een idee heeft, of iets wat erop lijkt, en de Zevende Dag rolt de rode loper
uit.
Er zijn daar voorwaarden aan verbonden. De minister in kwestie moet telegeniek
zijn. Daar is bij de pin-up-feministes die met het rode vaandel zwaaien geen
gebrek aan, minister Van Brempt mag bekeken worden, en zij weet het (al eens
gelet op dat knoopje van haar bloesje, dat toevallig altijd net niet dicht is?).
Ach ja, het oog wil ook wat en na een generatie die Wilfried Martens en Jean-Luc
Dehaene heeft overleefd is de behoefte aan een nieuwe look onbedwingbaar. “Vlaanderen
voert een inhaalbeweging uit,” zeggen sociologen dan, liefst van sp.a-signatuur.
Maar dan. In haar mededeling over wat zij misschien ooit zal doen als zij ooit
de tijd heeft, laat mevrouw Van Brempt zich ontvallen dat mocht Wallonië
niet meedoen, zij bereid is het in Vlaanderen alléén door te voeren.
Hoe, wil Wallonië weer niet? Dat weet ze niet goed, dat heeft ze nog niet
gevraagd. De communicatie tussen de deelregeringen verloopt dus via tv. Zou
iemand mevrouw Van Brempt eens kunnen wijzen op de reclamespot van Base, waarin
ons al maandenlang duidelijk wordt gemaakt dat Alexander Graham Bell de telefoon
heeft uitgevonden in 1876?
Maar ach, waarom zou Kathleen Van Brempt gebruik maken van de telefoon, dan
ziet toch niemand haar? Bovendien: als zij eerst haar Waalse collega raadpleegt,
dan wordt ook haar federale collega erbij gehaald. En dan zal Renaat Landuyt
– die net als Pieter De Crem stemmen verliest elke keer als hij op tv komt –
haar die scoop afsnoepen. Dat is wel een partijgenoot, maar hij heeft lang niet
zo’n mooie ogen, om van de knopen aan zijn bloesje nog te zwijgen.
Tot dat niveau is de vaderlandse politiek dus afgezakt, mede dankzij de injectie
Stevaert die we verwerkt hebben, de man die ministers rekruteerde op basis van
hun ogen (anders is zo’n fenomeen als Anissa Temsamani niet te begrijpen). Het
optreden van mevrouw Van Brempt bewijst trouwens dat hij zijn partij een mooi
afscheidscadeau heeft nagelaten: in het najaar komen er verkiezingen. Het komt
er dus op aan zich allemaal snel nog wat te profileren met leuke ideetjes ‘voor
de mensen’.
Caroline Gennez, de Reichsgeschaftführer van Mechelen, mag op haar bestaan
wijzen via het interimvoorzitterschap – veel kan zij niet verliezen want zo
ongeveer de laatste rode arbeider van de meubelstad stemt momenteel bruin. En
Johan Vande Lanotte treedt net bijtijds aan om de verkiezingsdebatten te voeren,
met een vice-kanseliersbonus als toemaatje.
Op die manier heeft Steve Stevaert het Vlaams Belang achteruit gedreven, en
het neoliberalisme verslagen. De tragiek is dat CD&V bij de volgende regeringsvorming
die paljassen opnieuw nodig heeft. Tenzij CD&V kiest voor de uitweg van
senator Jean-Marie Dedecker: een rechts minderheidskabinet, geduld door extreem-rechts,
het Deense model.
Maar dat zal Elio Di Rupo weer niet willen? Elio moet zoetjesaan zijn mond
houden, wie bedelt om ontwikkelingshulp kan slechts belangrijk worden door mensen
te gijzelen. Het is verstandig geweest van Bart De Wever om zich niet, via purisme,
in dat scenario te laten lokken. In Brussel-Halle-Vilvoorde behaalde Elio zijn
laatste Pyrrhusoverwinning. Het zou best kunnen dat hij bij de volgende regeringsformatie
daar bijzonder zwaar voor betaalt.