De AD-wet werkt met een gedeelde bewijslast. Een slachtoffer van discriminatie moet aantonen waarom hij gediscrimineerd wordt, de beklaagde moet bewijzen dat hij zich niet schuldig maakt aan discriminatie. Zo kan een allochtoon met een ‘praktijktest’ aantonen dat hij niet binnen mag in een discotheek. De uitbater moet redelijke argumenten aanvoeren waarom hij de allochtoon toch de toegang ontzegde.

Statistieken zijn ook een geldig bewijs. In het Verenigd Koninkrijk hebben (hoofdzakelijk vrouwelijke) hoofdlogopedisten aangetoond dat ze beduidend minder verdienen dan (hoofdzakelijk mannelijke) hoofdapothekers die tot dezelfde beroepsgroep behoren. Ze verkregen een gelijkschakeling van het loon.

In België bestaat die mogelijkheid ook, maar er wordt geen gebruik van gemaakt. De wet is gemakkelijk te gebruiken, maar niet bekend genoeg.