De bediende verweerde zich door erop te wijzen dat de werkgever op onrechtmatige wijze kennis had gekregen van de situatie. Hij merkte op dat de werkgever de voorgeschreven procedures niet had nageleefd en dat hij bijgevolg niet het recht had om, zonder zijn medeweten, zijn elektronische mailbox te raadplegen.
Het Arbeidshof gaf de werknemer echter ongelijk en verklaarde het ontslag om dringende reden gegrond. Zelfs indien de werkgever niet het recht had de inhoud van de e-mails te raadplegen, dan nog bleek volgens het Arbeidshof uit het extreem hoge aantal berichten (ongeveer 70 per dag) dat de werknemer zijn arbeidsovereenkomst niet naar behoren had uitgevoerd. Het Arbeidshof oordeelde dus dat het bewijs van de dringende reden voldoende bleek uit het extreem hoge aantal mails, uit de geadresseerde, alsook uit de titel van de mails, zonder dat het nodig was de inhoud ervan te kennen.
Interessant om te weten, is dat de minister van Justitie zich in een antwoord op een parlementaire vraag heeft gedistantieerd van deze rechtspraak over de controle op de telecommunicatie van werknemers. In de rechtspraak wordt aanvaard dat de werkgever het recht heeft de door zijn werknemers bezochte internetsites te controleren om na te gaan of zij hun taken met zorg vervullen en geen misbruik maken van het materiaal dat hen ter beschikking werd gesteld.
De minister meent dat de werkgever noch kennis mag nemen van persoonlijke e-mails verzonden of ontvangen door de werknemer, noch in de arbeidsovereenkomst een clausule mag opnemen die hem daartoe machtigt, noch een stelselmatige, voortdurende en a priori controle mag uitoefenen op de communicatiegegevens van elke werknemer. De minister baseert zich hiervoor op de rechtspraak van het Europees Hof voor de Rechten van de Mens volgens dewelke het begrip privé-leven geen professionele of handelsactiviteiten uitsluit, en op de rechtspraak van het Franse Hof van Cassatie en van verschillende Belgische rechtbanken. De minister zou eerder het gebruik van technische oplossingen aanraden (filters, sorteersoftware) via een collectieve en individuele informatie op basis van de CAO nr. 81.
Dit standpunt van de minister is duidelijk restrictiever dan de recente rechtspraak inzake privacy die ons inziens op een redelijke wijze de bestaande reglementering interpreteert en waarin getracht wordt het principe van proportionaliteit tussen de eventuele inbreuk op het privé-leven van de werknemer en de inbreuken die de werknemer zelf heeft gepleegd, in acht te nemen.
