Een recent arrest van het Arbeidshof van Luik (8 september 2005) handelt over de naleving van het Nederlands Taaldecreet. Opmerkelijk is dat het Arbeidshof in zijn arrest een onderscheid maakt tussen geschriften die uitgaan van de werkgever en geschriften die uitgaan van de werknemers.

In deze zaak had een werknemer contractbreuk ingeroepen in hoofde van zijn werkgever. De werknemer beriep zich op diverse tekortkomingen, waaronder het feit dat de werkgever het Nederlands gebruikte voor het opstellen van verslagen van vergaderingen, briefwisseling enz. terwijl hij wist dat de werknemer Franstalig is. De werknemer heeft zijn werkgever eerst enkele malen (in het Frans) in gebreke gesteld en heeft uiteindelijk contractbreuk ingeroepen. Het Arbeidshof oordeelde dat de werkgever verplicht was om het Nederlands te gebruiken in het kader van de sociale betrekkingen met het personeel, zodat er op dit vlak geen sprake is van een tekortkoming. Vervolgens onderzocht het Arbeidshof de vraag naar de geldigheid van de ingebrekestellingen die door de werknemer in het Frans (en dus in de verkeerde taal) werden opgesteld.

Volgens het Arbeidshof moet er een onderscheid worden gemaakt tussen de documenten die uitgaan van de werkgever en deze die uitgaan van de werknemers. Enkel de documenten die uitgaan van de werkgever en die gericht zijn aan het personeel, moeten volgens het Arbeidshof verplicht in het Nederlands worden opgesteld. De ingebrekestellingen van de werknemer die in het Frans werden opgesteld, werden door het Arbeidshof geldig bevonden.

Uit dit arrest blijkt dus dat de taalwetgeving vooral voor de werkgevers een aandachtspunt blijft. Interessant om te weten is daarenboven dat het standpunt van het Arbeidshof van Luik wordt gevolgd door een ruime meerderheid van de rechtspraak.