Het arbeidshof van Brussel diende zich uit te spreken over de regelmatigheid van dit ontslag, in het bijzonder over de argumentatie dat de commentaren op zijn Facebook-pagina kaderen in de privésfeer van de werknemer. De werknemer argumenteerde dat het door de werkgever vergaarde bewijsmateriaal (print-outs van de Facebook-pagina) werd verkregen met miskenning van zijn recht op privacy, zodat de rechter hiermee geen rekening mag houden. De werknemer beriep zich dus op zijn recht op privacy om de door de werkgever verzamelde bewijsstukken te laten weren uit de debatten.
Bewijswaarde
Het arbeidshof van Brussel onderzocht dit argument zeer grondig, waarbij werd opgemerkt dat de commentaren op het beleid van de onderneming werden geplaatst op het openbare en voor iedereen toegankelijke gedeelte van de Facebook-pagina van de werknemer. Volgens het arbeidshof kon de werknemer dan ook niet redelijkerwijze aannemen dat ‘niet-vrienden’ van deze gegevens geen kennis zouden kunnen nemen of er gebruik van zouden kunnen maken.
Nochtans gaf het arbeidshof de werknemer wel gelijk waar deze had opgemerkt dat de Wet Elektronische Communicatie in casu werd geschonden doordat de werkgever kennis had genomen van gegevens die niet persoonlijk voor hem bestemd waren. Niettemin oordeelde het arbeidshof, op basis van de Antigoonleer, dat deze inbreuk er in dit geval niet toe leidt dat de verzamelde gegevens van de Facebook-pagina geen bewijswaarde zouden hebben. Het arbeidshof besliste dus om wel rekening te houden met de print-outs van de Facebook-pagina en beoordeelde op basis daarvan de ingeroepen ‘dringende reden’.
Dringende reden
Uiteindelijk kwam het arbeidshof van Brussel tot de conclusie dat de concrete kritische commentaren door de ontslagen werknemer (een kaderlid) op zijn werkgever (een beursgenoteerde onderneming), die zich bevinden op een voor iedereen toegankelijk gedeelte van een sociale netwerksite, wel degelijk een onherroepelijke vertrouwensbreuk hebben veroorzaakt, zodat het ontslag om dringende reden gerechtvaardigd was.
Arbeidshof van Brussel, 3 september 2013, AR 2012/AB/104
