In ondernemingen waar er geen Comité voor Preventie en Bescherming op het Werk is, wordt de syndicale delegatie (ook vakbondsafvaardiging genoemd) door de wet belast met de opdrachten van het preventiecomité. De Welzijnswet stelt dat in dit geval de leden van de syndicale delegatie van dezelfde ontslagbescherming genieten als de leden van het preventiecomité, zoals geregeld in de wet van 19 maart 1991.

In de praktijk komt het echter voor dat de leden van de syndicale delegatie deze bijkomende opdrachten inzake preventie en bescherming verwaarlozen of zelfs in werkelijkheid niet uitvoeren. Dit was ook het geval binnen de onderneming van een werkgever die een vakbondsafgevaardigde ontsloeg om dringende reden.

De vakbondsafgevaardigde betwistte haar ontslag om dringende reden. Zij merkte op dat haar werkgever de bepalingen van de wet van 19 maart 1991 had geschonden door haar te ontslaan zonder eerst de voorgeschreven ontslagprocedure voor de arbeidsrechtbank te volgen. Deze wet bepaalt immers dat de werkgever pas kan overgaan tot het ontslag om dringende reden van een beschermde werknemer indien deze dringende reden vooraf als dusdanig werd erkend door de arbeidsrechtbank.

De werkgever verweerde zich onder meer door te stellen dat de betrokken vakbondsafgevaardigde nooit de taken van het preventiecomité had behartigd, zodat zij zich bezwaarlijk kon beroepen op de ontslagbescherming, zoals geregeld in de wet van 19 maart 1991.

De arbeidsrechtbank van Brussel gaf de werkgever ongelijk. Zij oordeelde dat de vakbondsafgevaardigde beschermd was volgens de bepalingen van de wet van 19 maart 1991 en dit vanaf het ogenblik van haar aanstelling als vakbondsafgevaardigde. De arbeidsrechtbank verwees hierbij naar de rechtspraak van het Hof van Cassatie waarin dit principe reeds uitdrukkelijk werd bevestigd. De arbeidsrechtbank benadrukte dat het irrelevant is of de vakbondsafgevaardigde al dan niet bepaalde taken inzake preventie en bescherming op het werk heeft behartigd.