Dat beweren de pioniers van het ‘nieuwe werken’ in het Nederlandse tijdschrift Elsevier. Volgens Erik Veldhoen, een bouwkundige die het concept van het ‘nieuwe werken’ in de jaren negentig bedacht en ontwikkelde, is het invoeren ervan in driekwart van de gevallen mislukt. Ook al staat hij nog volop achter deze vorm van flexwerken.

“Het ‘nieuwe werken’ wordt te vaak alleen ingevoerd om te bezuinigen op kantoorruimte. Er wordt niet geïnvesteerd in de nodige technologie om het thuiswerken maximaal te faciliteren. Bovendien ontstaat er vaak onvrede op de werkvloer, omdat ‘gewone’ werknemers een flexplek moeten delen, terwijl leidinggevenden toch een eigen vaste kamer claimen”, argumenteert Veldhoen in Elsevier.

Thuiswerken stagneert
Volgens onderzoek van het Nederlandse Kennisinstituut voor Mobiliteitsbeleid (KiM) werkt ruim twee derde van de Nederlandse werknemers tijdens de normale werkuren nooit thuis of op afstand. Ook is thuiswerken de voorbije jaren nauwelijks populairder geworden. In 2012 bedroeg het percentage thuis- of telewerkers 32%, in 2008 was dat 27%.

Werknemers zijn gewend en gehecht aan hun werkplek, collega’s en bijhorende routine. Maar ook een gebrek aan vertrouwen bij de werkgever maken dat werknemers toch liever naar kantoor komen. Ook leent de bedrijfscultuur zich niet altijd voor thuiswerken.

Het vermijden van files is geen reden om thuis te werken of om met werktijden te schuiven. De meeste werknemers beschouwen de dagelijkse file als een vast onderdeel van het woon-werkverkeer. Alleen onverwachte vertragingen op de weg of op het spoor, bijvoorbeeld slechte weersomstandigheden, vormen een reden om thuis te werken.

Het KiM wijst ook naar een ‘natuurlijke grens’ van het aantal dagen dat een werknemer thuis wil werken. Die grens ligt op één of twee dagen per week.

Bron: Elsevier