Na de sluiting van Renault-Vilvoorde in 1997 kwam er een wet die de informatie- en overlegprocedure bij bedrijfssluitingen regelde en uitbreidde. Er moet een omstandig en gedetailleerd scenario worden gevolgd. De bedoeling was onder meer kansen te geven aan de alternatieven voor sluitingen. Na vijf jaar overheerst het gevoel dat de wet weinig of niets veranderde aan de realiteit. Noch de werkgevers, noch de vakbonden zijn gelukkig met de Renault-wet.

Laurette Onkelinx stelde voor de sanctie voor het niet-naleven van de wet – namelijk de terugvordering van de reeds toegekende lastenverlagingen – te laten teruggaan tot een periode van vijf jaar. Daarover is echter nog geen overeenstemming bereikt binnen de regering, evenmin als over welke verplichtingen precies sanctioneerbaar zijn.

De vakbonden zijn gewonnen voor een strengere wet, de werkgevers niet. Deze laatste wijzen op het afschrikkingeffect voor nieuwe werkgevers en op het feit dat de bijkomende kosten sowieso gerecupereerd zullen worden op de sociale begeleidingsmaatregelen voor de getroffen werknemers.